چند تن از زنان ایرانی موفق و مشهور خارج از کشور

کاترین بل

هنرپیشه سریال جگ (نقش وکیل ارتش)

متولد لندن از پدر آمریکائی و مادر ایرانی بنام مینا. مادر کاترین که پرستار بود پس از طلاق از شوهرش به اتفاق کاترین کوچولو به لوس آنجلس آمد. کاترین از نظر درسی بسیار موفق بود و به دانشگاه کالیفرنیا رفت ولی درسش را نیمه گذاشت و در ژاپن مدل شد. پس از 4 ماه به لوس آنجلس برگشت و هنرپیشه شد. ورود کاترین به سریال جگ که زیاد تماشاچی نداشت باعث موفقیت ناگهانی این سریال شد. کاترین با یک هنرپیشه بنام آدام بیسون ازدواج کرده ولی بچه ندارد. او ورزشکاری بسیار قابل است.

رودابه (رودی) بختیار

معروفترین گوینده شبکه سی ان ان

گزارشهای معروفی از نبرد اسرائیل و فلسطین – حملات تروریستی 11 سپتامبر و جنگ عراق ارائه داد.

متولد و بزرگ شده ایران – لیسانس علوم از دانشگاه کالیفرنیا – جزو 20 نفر از پرطرفدارترین شخصیتهای شبکه های خبری معروف است. از انجمن ایرانیان آمریکا جایزه گرفته است.

کریستین امانپور

خبرنگار خارجی سی ان ان

در لندن به دنیا آمد و همراه پدر ایرانیش که کارمند هواپیمائی هما بود به تهران رفت و تا 11 سالگی آنجا بود. بعد برای تحصیل به انگلستان رفت و پس از انقلاب همراه خانواده ایران را ترک کرد و در آمریکا روزنامه نگاری خواند.

او در گزارش بسیاری از وقایع مهم دنیا نقش داشته است (فروپاشی کمونیسم در آلمان، جنگ کویت، مصاحبه ای معروف با خاتمی، گزارش کشتارهای بوسنی) هر از گاهی هم در برنامه پرطرفدار" 60 دقیقه" ظاهر میشود. به زبانهای انگلیس و فارسی مسلط است. همسرش جیمز روبین مدتی سخنگوی دولت آمریکا بود. در حال حاضر یک پسر 2 ساله دارند بنام داریوش.

دکتر آذر نفیسی

متولد تهران، در 13 سالگی برای تحصیل به انگلستان رفت و زمان انقلاب به ایران بازگشت. مدت 18 سال در دانشگاه تهران، دانشگاه آزاد و دانشگاه علامه طباطبائی ادبیات تدریس میکرد تا اینکه در سال 1374 در پی دریافت اخطارهائی در مورد بدحجابی از تدریس در دانشگاه دست کشید و سرانجام در سال 1376 به آمریکا مهاجرت کرد. او طی 2 سالی که خانه نشین بود در خانه به چند نفر از دانشجویان دخترش رمان درس می داد. کتاب لولیتاخوانی در تهران که باعث شهرت او در آمریکا شد خاطرات همین کلاسهاست.

برادرزاده ادیب مشهور سعید نفیسی ونویسنده ای توانا واستاد ادبیات انگلیسی دانشگاه جان هاپکینز آمریکا

ماریا خرسند

مدیر موفق شرکت اریکسون (تلفنهای همراه)

متولد ایران و فوق لیسانس کامپیوتر از آمریکا. در حال حاضر مقیم سوئد.

نازنین افشین جم

دختر شایسته کانادا و نفر دوم مسابقات دختر شایسته دنیا در سال 2003

متولد ایران، تحصیلات در فرانسه، انگلستان و کانادا. مدرک تحصیلی: علوم سیاسی و روابط بین الملل. در حال حاضر هم روزنامه نگاری می خواند و در عین حال مدل، هنرپیشه و آموزگار صلیب سرخ هم هست. به زبانهای انگلیسی، فرانسه و فارسی مسلط است و کمی هم اسپانیائی می داند. در ضمن ورزشکار و خلبانی ورزیده است.

کتایون عادلی

طراح معروف مد در آمریکا

متولد ایران و بزرگ شده در کالیفرنیا. در سال 1997 لباسهای طراحی او به بازار آمد. شهرتش را مدیون طرح شلوارهای جین وکیفهای چرمی است. از مشتریهای معروف کتایون میتوان از کسانی چون گوئینت پالترو(هنرپیشه فیلم شکسپیر عاشق) کامرون دیاز و درو باریمور نام برد. در ضمن لباس لوسی لو در فیلم فرشتگان چارلی طرح کتایون عادلی است.

شهره اغداشلو

بازیگر قدیمی سینمای ایران که سالهاست مقیم امریکاست و همچنان فعالیت های هنری اش را با شور و اشتیاق فراوانی ادامه می دهد ،در فیلم "خانه ای از شن و مه" اولین ساخته وادیم پرلمن در کنار بزرگانی چون بن کینگزلی (برنده اسکار برای بازی در فیلم گاندی در 19825 و جنیفر کانلی برنده اسکار برای بازیز در فیلم ذهن ذیبا در 2001 بازی کرده است

.

اغداشلو کاندید جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای"خانه ای از شن و مه"شده، چهار جایزه منتخب انجمن منتقدین لوس انجلس ، نیویورک،سین سیناتی و ان لایم را از ان خود کرد

مصاحبه با او
آغداشلو: می‌خواستم خبرنگار شوم که هم تحصيلاتم را تکميل کرده باشم، هم در جريان اوضاع دور و برم باشم. اما بعد از سه سال تازه فهميدم که هيچ‌چيز نمی‌دانم. بعد از فارغ‌التحصيلی، در يک مهمانی، يکی از دوستان نمايش‌نامه‌نويس ايرانی‌ام را ديدم. او به من گفت کار جديدی نوشته و می‌خواهد نقش اصلی‌اش را من بازی کنم. داستانش درباره يک ايرانی بود که متهم به عضويت در حلقه‌ای از نورچشمی‌های شاه شده و جانش به خطر افتاده. برايم جذاب بود. فکر کردم اين‌طوری شايد بتوانم موثرتر باشم و توجه بيشتری از جانب رسانه‌ها به اوضاع داخلی ايران جلب کنم.
لاپورت: چطور شد از لندن به لس‌آنجلس آمديد؟
آغداشلو: نمايش را به امريکا آورديم و شهربه‌شهر اجرا کرديم. يک شب در لس‌آنجلس به ديدن تئاتر ديگری رفتيم که يکی از بچه‌های قديمی کارگاه نمايش نوشته بود. آن‌جا من عاشق نمايش و نمايش‌نامه‌نويس، هوشنگ توزيع ـ همسرم ـ شدم. اول می‌ترسيدم خودم را درگير ازدواج و خانواده کنم؛ می‌خواستم برای حقوق بشر و حقوق زنان بجنگم. اما متوجه شدم هوشنگ هم مثل خودم است. وقتی به لندن برگشتم و به خانه رسيدم، ديدم کارت پستالش دم در منتظرم است. رويش، تقريباً پانصد بار، نوشته بود «بيا». هنوز دارمش. بی‌درنگ به لس‌آنجلس برگشتم. سال ۱۹۸۷ بود.
لاپورت: قبل از ترک ايران در فيلم «گزارش» عباس کيارستمی بازی کرديد و در چند نمايش و فيلم ديگر [مانند «سوته‌دلان»] هم نقش داشتيد. اما تا قبل از «خانه‌ای از ماسه و مه» همه نقش‌‌آفرينی‌های شما در سينمای امريکا محدود می‌شد به نقش‌هايی مثل کارگر خارجی خشکشويی در «متلاک» يا چند کار کم‌بيننده سينمای مستقل. از اين وضع نااميد نشده بوديد؟
آغداشلو: نه. چرايش را به‌تان می‌گويم. ما در ايران يک طريقت معنوی داريم به نام صوفی‌گری. طريقت صوفی، سير و سلوک از يک وادی به وادی ديگر است. می‌دانيد بايد اين مراحل را گذراند، اما نه تا ابد. بايد بر کاری که حالا می‌کنيد متمرکز باشید و بدانيد داريد از يک وادی می‌گذريد. من با اين ذهنيت هيچ‌وقت اذيت نشدم.
لاپورت: نقشی هست که بازی در آن را رد کنيد؟
آغداشلو: نقش تروريست‌ها. فکر می‌کنم اين سريال‌های تلويزيونی و فيلم‌های سينمايی که آدم‌های درست‌وحسابی در امريکا می‌سازند بيش‌تر به‌درد تروريست‌ها می‌خورد که ياد بگيرند چطور بمب بسازند. وکيلم هميشه می‌گوید «بالاخره سينما از زندگی واقعی تقليد می‌کند.» من هنوز مخالف‌ام. هنوز هم می‌گويم بهتر است اين فيلم‌ها ساخته نشوند.
لاپورت: قبل از بازی در فيلم، کتاب «خانه‌ای از ماسه و مه» را خوانده بوديد؟
آغداشلو: من هميشه سر ساعت دو برنامه‌ی «آپرا» را می‌بينم. دو سه سال پيش، آپرا در بخش معرفی کتابش، اين کتاب را معرفی کرد و گفت «دو جلد بخريد؛ يکی برای خودتان، يکی هم برای دوست‌تان.» من هم يک جلد برای خودم خريدم، يکی هم برای دوستم ژا ژا، که حدود سی سال است با هم دوستيم. وقتی کتاب را می‌خواندم در عجب بودم که اين نويسنده غيرايرانی چه خوب فرهنگ ما را درک کرده. به شوهرم گفتم اگر يک روز فيلمی از روی کتاب بسازند خيلی بايد بی‌انصاف باشند که نقش نادی را به من ندهند. او هم گفت: «خيال‌بافی نکن شهره. کسی از رو اين کتاب فيلم نمی‌سازه.»
لاپورت:شهره آغداشلو، که خودش يک ايرانی تحصيل‌کرده و جسور است، چطور توانست با نقش نادیِ «خانه‌ای از ماسه و مه»، که زنی مطيع و سنتی است، رابطه برقرار کند؟
آغداشلو: با اين‌که من هيچ‌وقت اين‌طوری زندگی نکرده‌ام، متاسفانه شاهد زن‌هايی مثل نادی بوده‌ام و هستم ـ نه فقط در ايران، که در انگليس و امريکا هم. زنان سنتی‌ای که تربيت شده‌اند تا هرچه زودتر به خانه شوهر بروند، مطيع همسران‌شان باشند و خودشان را وقف خانواده کنند. به عبارت ديگر، هيچ‌وقت زندگی خودشان را نداشته باشند. من با اين نوع شخصيت آشنايی کامل دارم.
لاپورت: ز ۱۹۹۷ که محمد خاتمی به رياست جمهوری ايران رسيد، سختگيری قوانين سانسور کمتر شد و اين بر چهره زنان در فيلم‌های ايرانی هم موثر بود. نگين نبوی که در [دانشگاه] پرينستن سينمای ايران تدريس می‌کند به‌تازگی گفته «سينمای ايران به يکی از مهم‌ترين نمودهای تغيير وضعيت زنان ايرانی بدل شده است.» با اين حرف موافقی؟
آغداشلو: من زنان سينماگر ايران را برای کاری که می‌کنند ستايش می‌کنم. فيلم ساختن زير فشار سانسور کار آسانی نيست. اما راستش، اين تغييرات جزيی در سطح، مرا راضی نمی‌کند. می‌دانم که زنان بيشتری اين روزها در سينمای ايران فعاليت می‌کنند، اما واقعيت اين است که زنی که مجبور باشد با چادر و دستکش کار کند... بگذاريد اين‌طور بگويم: وقتی روسری سر می‌کنيد نمی‌توانيد به‌خوبیِ وقتی که روسری ندارید بشنويد. وقتی نگران روسری سرتان و نمايان نشدن بدن‌تان باشيد چطور می‌توانيد روی کارتان صددرصد تمرکز کنيد؟

شهره اغداشلو بازیگر قدیمی سینمای ایران که سالهاست مقیم امریکاست و همچنان فعالیت های هنری اش را با شور و اشتیاق فراوانی ادامه می دهد ،در فیلم "خانه ای از شن و مه" اولین ساخته وادیم پرلمن در کنار بزرگانی چون بن کینگزلی (برنده اسکار برای بازی در فیلم گاندی در 19825 و جنیفر کانلی برنده اسکار برای بازیز در فیلم ذهن ذیبا در 2001 بازی کرده است.

اغداشلو کاندید جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای"خانه ای از شن و مه"شده، چهار جایزه منتخب انجمن منتقدین لوس انجلس ، نیویورک،سین سیناتی و ان لایم را از ان خود کرد.

آغداشلو: می‌خواستم خبرنگار شوم که هم تحصيلاتم را تکميل کرده باشم، هم در جريان اوضاع دور و برم باشم. اما بعد از سه سال تازه فهميدم که هيچ‌چيز نمی‌دانم. بعد از فارغ‌التحصيلی، در يک مهمانی، يکی از دوستان نمايش‌نامه‌نويس ايرانی‌ام را ديدم. او به من گفت کار جديدی نوشته و می‌خواهد نقش اصلی‌اش را من بازی کنم. داستانش درباره يک ايرانی بود که متهم به عضويت در حلقه‌ای از نورچشمی‌های شاه شده و جانش به خطر افتاده. برايم جذاب بود. فکر کردم اين‌طوری شايد بتوانم موثرتر باشم و توجه بيشتری از جانب رسانه‌ها به اوضاع داخلی ايران جلب کنم.
لاپورت: چطور شد از لندن به لس‌آنجلس آمديد؟
آغداشلو: نمايش را به امريکا آورديم و شهربه‌شهر اجرا کرديم. يک شب در لس‌آنجلس به ديدن تئاتر ديگری رفتيم که يکی از بچه‌های قديمی کارگاه نمايش نوشته بود. آن‌جا من عاشق نمايش و نمايش‌نامه‌نويس، هوشنگ توزيع ـ همسرم ـ شدم. اول می‌ترسيدم خودم را درگير ازدواج و خانواده کنم؛ می‌خواستم برای حقوق بشر و حقوق زنان بجنگم. اما متوجه شدم هوشنگ هم مثل خودم است. وقتی به لندن برگشتم و به خانه رسيدم، ديدم کارت پستالش دم در منتظرم است. رويش، تقريباً پانصد بار، نوشته بود «بيا». هنوز دارمش. بی‌درنگ به لس‌آنجلس برگشتم. سال ۱۹۸۷ بود.
لاپورت: قبل از ترک ايران در فيلم «گزارش» عباس کيارستمی بازی کرديد و در چند نمايش و فيلم ديگر [مانند «سوته‌دلان»] هم نقش داشتيد. اما تا قبل از «خانه‌ای از ماسه و مه» همه نقش‌‌آفرينی‌های شما در سينمای امريکا محدود می‌شد به نقش‌هايی مثل کارگر خارجی خشکشويی در «متلاک» يا چند کار کم‌بيننده سينمای مستقل. از اين وضع نااميد نشده بوديد؟
آغداشلو: نه. چرايش را به‌تان می‌گويم. ما در ايران يک طريقت معنوی داريم به نام صوفی‌گری. طريقت صوفی، سير و سلوک از يک وادی به وادی ديگر است. می‌دانيد بايد اين مراحل را گذراند، اما نه تا ابد. بايد بر کاری که حالا می‌کنيد متمرکز باشید و بدانيد داريد از يک وادی می‌گذريد. من با اين ذهنيت هيچ‌وقت اذيت نشدم.
لاپورت: نقشی هست که بازی در آن را رد کنيد؟
آغداشلو: نقش تروريست‌ها. فکر می‌کنم اين سريال‌های تلويزيونی و فيلم‌های سينمايی که آدم‌های درست‌وحسابی در امريکا می‌سازند بيش‌تر به‌درد تروريست‌ها می‌خورد که ياد بگيرند چطور بمب بسازند. وکيلم هميشه می‌گوید «بالاخره سينما از زندگی واقعی تقليد می‌کند.» من هنوز مخالف‌ام. هنوز هم می‌گويم بهتر است اين فيلم‌ها ساخته نشوند.
لاپورت: قبل از بازی در فيلم، کتاب «خانه‌ای از ماسه و مه» را خوانده بوديد؟
آغداشلو: من هميشه سر ساعت دو برنامه‌ی «آپرا» را می‌بينم. دو سه سال پيش، آپرا در بخش معرفی کتابش، اين کتاب را معرفی کرد و گفت «دو جلد بخريد؛ يکی برای خودتان، يکی هم برای دوست‌تان.» من هم يک جلد برای خودم خريدم، يکی هم برای دوستم ژا ژا، که حدود سی سال است با هم دوستيم. وقتی کتاب را می‌خواندم در عجب بودم که اين نويسنده غيرايرانی چه خوب فرهنگ ما را درک کرده. به شوهرم گفتم اگر يک روز فيلمی از روی کتاب بسازند خيلی بايد بی‌انصاف باشند که نقش نادی را به من ندهند. او هم گفت: «خيال‌بافی نکن شهره. کسی از رو اين کتاب فيلم نمی‌سازه.»
لاپورت:شهره آغداشلو، که خودش يک ايرانی تحصيل‌کرده و جسور است، چطور توانست با نقش نادیِ «خانه‌ای از ماسه و مه»، که زنی مطيع و سنتی است، رابطه برقرار کند؟
آغداشلو: با اين‌که من هيچ‌وقت اين‌طوری زندگی نکرده‌ام، متاسفانه شاهد زن‌هايی مثل نادی بوده‌ام و هستم ـ نه فقط در ايران، که در انگليس و امريکا هم. زنان سنتی‌ای که تربيت شده‌اند تا هرچه زودتر به خانه شوهر بروند، مطيع همسران‌شان باشند و خودشان را وقف خانواده کنند. به عبارت ديگر، هيچ‌وقت زندگی خودشان را نداشته باشند. من با اين نوع شخصيت آشنايی کامل دارم.
لاپورت: ز ۱۹۹۷ که محمد خاتمی به رياست جمهوری ايران رسيد، سختگيری قوانين سانسور کمتر شد و اين بر چهره زنان در فيلم‌های ايرانی هم موثر بود. نگين نبوی که در [دانشگاه] پرينستن سينمای ايران تدريس می‌کند به‌تازگی گفته «سينمای ايران به يکی از مهم‌ترين نمودهای تغيير وضعيت زنان ايرانی بدل شده است.» با اين حرف موافقی؟
آغداشلو: من زنان سينماگر ايران را برای کاری که می‌کنند ستايش می‌کنم. فيلم ساختن زير فشار سانسور کار آسانی نيست. اما راستش، اين تغييرات جزيی در سطح، مرا راضی نمی‌کند. می‌دانم که زنان بيشتری اين روزها در سينمای ايران فعاليت می‌کنند، اما واقعيت اين است که زنی که مجبور باشد با چادر و دستکش کار کند... بگذاريد اين‌طور بگويم: وقتی روسری سر می‌کنيد نمی‌توانيد به‌خوبیِ وقتی که روسری ندارید بشنويد. وقتی نگران روسری سرتان و نمايان نشدن بدن‌تان باشيد چطور می‌توانيد روی کارتان صددرصد تمرکز کنيد؟

counter